جان چو میرفت چرا زیست تنم
بی تو دارم عجب از زیستنم

تا درین شهر چسان افتادم
که رهی نیست بوی وطنم

هرگزم رخصت پرواز نبود
دل باین شاد که مرغ چمنم

بیکی جام میم کس ننواخت
من باین خوش که درین انجمنم

آتشی بایدم افروخت بخویش
که دربن خانه حجابست تنم

بلبل است و گل و پروانه و شمع
آنکه دور از تو بماندست منم

هر کسی با هوسی زیست نشاط
من ندارم هوس زیستنم