هوش مصنوعی:
این شعر از حافظ، به بیان احساسات عاشقانه و دردهای عشقی می‌پردازد. شاعر از خستگی و پیچیدگی‌های عشق سخن می‌گوید و توصیه می‌کند که در عشق، آهستگی پیشه کنند. همچنین، او از گره‌های زندگی و عشق که گشودن آن‌ها ممکن است باعث وابستگی بیشتر شود، یاد می‌کند. در نهایت، شاعر اشاره می‌کند که گاهی غم و شادی به هم پیوسته‌اند و جدایی‌ناپذیرند.
رده سنی:
16+
این شعر دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و فلسفی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
شمارهٔ ۲۳۲
توانایی چه جویی، خستگی به
بدین تندی مران آهستگی به
گرفتاران زلف پر شکن را
پریشان حالی واشکستگی به
دلا گر مهر پیوستی به یک سو
از این سوی دگر بگسستگی به
گره مگشا از آن گیسوی پر چین
که ما را از گشایش بستگی به
نشاط گه بگه کمتر زغم نیست
اگر خود غم بود پیوستگی به
بدین تندی مران آهستگی به
گرفتاران زلف پر شکن را
پریشان حالی واشکستگی به
دلا گر مهر پیوستی به یک سو
از این سوی دگر بگسستگی به
گره مگشا از آن گیسوی پر چین
که ما را از گشایش بستگی به
نشاط گه بگه کمتر زغم نیست
اگر خود غم بود پیوستگی به
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۳۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۳۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
