هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از حافظ، با استفاده از تصاویر زیبا و استعاره‌های پیچیده، به موضوعاتی مانند عشق، تقدیر، رنج‌های عاشقانه و جبر زمانه می‌پردازد. شاعر از تیغ ابروی معشوق، زخم‌های عشق و ناتوانی در برابر تقدیر سخن می‌گوید و در نهایت به تسلیم در برابر جبر و عشق الهی اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن برای مخاطبان زیر 16 سال ممکن است دشوار باشد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و اشارات فلسفی آن نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

شمارهٔ ۷

شوخ من هر گه کشاید طره چون قیر را
می کند شیرازه دامان گل زنجیر را!

کرده استاد ازل شرح گلستان رخش
از غبار خط ریحان شیوه تحریر را!

من شهید تیغ ابرویم برای قتل من
از شکست ماه نو کن قبضه شمشیر را!

مانی از صورتگری بگذر که نتوان یافتن
در تتبع خانه چین نقش این تصویر را!

از قضا من با جفا و جبر ظلمش راضیم
بس که تغییری نباشد خامه تقدیر را!

بر دلم از زخم پیکانش اثر پیدا نشد
از پر عنقا بود بال رسا این تیر را!

هیچ دیدستی که اندر مزرعا باد جهان
مرغ معنی رام گردد دانه انجیر را

میزند چشمش کمان فتنه گر آرد به زه
با پر یک ناوک بیداد صد نخچیر را!

بیش ازین الفت پرست و هم حیرانی مباش
تا به کی در خواب مخمل قرعه تعبیر را؟!

بگذر از سودای اوهام خیال سیم و زر
تا کجا خواهی کشیدن منت اکسیر را؟!

در بلای هجر او طغرل تحمل پیشه کن
رحم نبود هیچ خوی آن جفا تخمیر را!
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.