حزین منشین که نوروز بهار است
جهان چون خضر خطت سبزه زار است

بهار افروخت زینت در گلستان
محل فیض سیر گلعذار است

گل و سنبل پریشان از صبا شد
فراز و شیب صحرا لاله زار است

به یک سو نوحه گر قمری ز کوکو
نوای بلبل و صوت هزار است

چمن زینت فزا شد از بهاران
رخ یارم همیشه نوبهار است

از آن با گل شود با منطقی شرط
رخ و گیسوی او لیل و نهار است

ندارم طاقت دوری ز وصلش
چو گل جانان و طغرل همچو خار است