تا زلف تو در خرمن گل غالیه بیز است
در دور قمر بین که قران مشتری ریز است

ترسم که به دل رخنه زند مردم چشمت
ور نه ز چه رو خنجر مژگان تو تیز است؟!

مقتول تو را نیست ازآن صورت مردن
برق دم شمشیر تو تا آئینه ریز است

زحمتکش عشقم که چه هجران و چه وصلت
از دست جفای تو کجا جای گریز است؟!

هر جا که ز نقش کف پای تو نشانیست
چون عرصه محشر همه دلم غلغله خیز است

افسانه حسن تو هر آن گوش که بشنید
در دعوی زیبائی یوسف به ستیز است

هر کس که سواد خط مشکین تو را دید
در قافیه حسن بگفتا که تمیز است

فرهنگ سخن های دقیق من طغرل
نه طور «صراح » است نه گفتار «همیز» است