هر کس که باشد همخانه صبح
چون مهر گردد پروانه صبح

دارد ز مستی چون بحر مواج
اندر دهن کف دیوانه صبح

در آخر شب زنهار گوئید
با گوش خورشید افسانه صبح

مشاطه را گو سازد مطرا
گیسوی شب را از شانه صبح

فرض است با ما ناآشنائی
هر کس که باشد بیگانه صبح

در بزم امکان بی سعی و کوشش
واصل نگردد جانانه صبح

غافل مباشید یاران که دارد
گنج فراوان ویرانه صبح!

صد خوشه خرمن حاصل توان داد
در مزرع دل از دانه صبح

در سینه جا کن هر گه که گوید
درس ادب را فرزانه صبح

نظاره می کن مانند طغرل
از روزن دل کاشانه صبح!