هر کجا آن شوخ گر صیدی به ابرو می زند
بسملش چون ماه نو بر چرخ پهلو می زند

دی به گلگشت چمن نخلش خرام آورد بار
قمری با یاد قدش امروز کوکو می زند

نرگس مست خدنگ انداز افسون ساز او
تیر آهو از ره وحشت به آهو می زند

سرو اگر در باغ بیند سرو آزاد تو را
یک قلم انگشت حیرت بر لب جو می زند

خاک پایت توتیای دیده هر کس نشد
دست حسرت از ندامت سخت بر رو می زند!

با دل صد چاک زیر نخل شمشادم کنون
شانه از مشاطه آن مه تا به گیسو می زند

پنجه دانشربا بگشاده از اوج کمال
طغرل ما صید معنی را چو تیهو می زند