صفحه دل را ز موج باده تا مستر زدم
قرعه فال طرب من از خط ساغر زدم

مسند غم بارگاه شهریار عشق بود
بی خود از ترک ادب من حلقه بر این در زدم

جوش طوفان سرشکم داشت امواج دگر
از هجوم سیل غم زین بحر دامن بر زدم

از نگینم شهرت شور و جنون پیدا نشد
خاتمی از نامی مجنون من بر انگشتر زدم

سوختم از شوق من در محفل ناز ادب
تیره شد آئینه این بزم خاکستر زدم

هر که در دیوان عشاقش به سلک غم نبود
نامش از نامحرمی از سطر این دفتر زدم

بس که بودم در ثبات بار عشقش همچو کوه
دامن خود را به پای خویش از لنگر زدم

پرتوی در کلبه ام از لمعه دیدار کیست؟!
آتشی پروانه سان امشب به بال و پر زدم!

یک گل مطلب نچیدم من ز گلزار امید
عاقبت دست ندامت همچو گل بر سر زدم

گر به دل از یاد چشمش راه راحت داشتم
از خیال آن مژه بر سینه صد خنجر زدم

گفتم از شرح حدیث عشق زاهد را چه سود؟!
بی اثر گویا غلط بانگی به گوش کر زدم!

داشتم کلکی من از چوب صنوبر عاقبت
یک قلم از بر تحریر قد او سر زدم

تا شود باغ سخن رنگین ز فیض معنی ام
بر رخ مضمون گل از فکر خود نشتر زدم

با چنین دانش ببین طغرل که بیدل گفته است
من هم از نامحرمی بانگی برون در زدم

«طغرل احراری»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir