هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی، بیانگر حالات روحی شاعر در وادی عشق است. شاعر از زیبایی معشوق، درد فراق، و حالات بی‌خودی و شیدایی خود سخن می‌گوید. او از تأثیر نگاه معشوق، رنج عشق، و امید به وصال می‌سراید. همچنین، اشاراتی به مفاهیم عرفانی مانند ایمان، کفر، و حیات تازه وجود دارد.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عاشقانه و عرفانی پیچیده است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی عاطفی نیاز دارد. همچنین، برخی از اصطلاحات و مفاهیم به کار رفته (مانند کفر، زنار، و عید سیام) ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم یا نیازمند توضیح باشند.

شمارهٔ ۲۳۹

فروزد شمع رخسارش اگر در کلبه تارم
به آغوش تپش از بی خودی پروانه آثارم

یکی سرگشته ام در وادی عشق پری روئی
که جز اندوه و کلفت نیست دیگر یار غمخوارم!

ضیای مهر رخسارش به ایمانم کند دعوت
سواد کفر زلفش می کند تکلیف زنارم

اگر دستم رسد با دامن وصل نگار ای دل
یقین دانی که تا روز قیامت هیچ نگذارم!

لبش هر دم حیات تازه می بخشد مسیحاسا
اگر چه می کشد تیر نگه هر روز صد بارم

هلال ابرویش عید سیام آمد به چشم من
که تا از خون دل کردم تمام امروز افطارم

چنان گردیده ام محو تماشای جمال او
به مرآت تحیر همچو عکس نقش دیوارم

ازان روزی که سودای خیالش بر سرم آمد
به بازار محبت نقل جان خود به کف دارم

نقاب از رخ ناندازد معمای من طغرل
که خالی از تکلف نیست مضمون های اشعارم
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۳۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۴۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.