ماه تمام من که منم مستمند تو
مرغ دلم فتاده به دام کمند تو

رفتار خویش کبک دری ترک می کند
بیند اگر خرام قد دلپسند تو

در ملک حسن خسرو فرمانروا توئی
دل نیست در جهان که نباشد به بند تو!

ای قامت بلند تو سرمشق دلبری
جانم فدای قامت بالا بلند تو!

نرد مفاخرت ز فلک می برد زمین
زیرا که محرم است به نعل سمند تو

قربان آن شوم که تو را آفریده است
در هر کجا بود سخن از چون و چند تو

لب های غنچه وا نشود گر روی به باغ
از شرم خنده لب شیرین ز قند تو

یاد از هوای سجده ابروت می کند
طغرل نکرده وهم ز تیغ پرند تو