منکه هر دم ز فلک صد الم آید پیشم
غیر بیهوشی و مستی چه صلاح اندیشم؟

گر بزنار میان چست کنم عیب مدار
منکه در خدمت آن قاتل کافر کیشم

نکند سود مرا کسوت درویشانه
زانکه در خرقه فقر آمده نادرویشم

صاف عشرت ز چه رو کم رسدم از عشاق
چونکه در دردکشی از همه رندان پیشم

خون اکشم عجبی نیست چو آن لؤلؤ وش
زده بر مردمک دیده ز مژگان نیشم

مهوشان گر چه بلایند چه غم ای فانی؟
من چو در عشق گرفتار بلای خویشم