زمین به امن شد آراسته زمان به امان
به یمن دولت فرمانده زمین و زمان

خلاصه حرکات سپهر عصمت و دین
نقاده ملکات جهان الغ ترکان

خدایگان زمین و زمان که گر خواهد
که از زمین و زمان دور گردد امن و امان

از اضطراب شود چون زمان زمین ساکن
وز اضطراب شود چون زمان زمین ساکن

وگر ز سایه چترش حسد برد خورشید
ز فر چترش وزد دو آتش خذلان

شود سیاه رخ آفتاب چون سایه
شود منیر رخ سایه چون خور رخشان

ولیک ذاتش جز خیر خواه عالم نیست
ز فرش خاکی تا اوج گنبد گردان

همه رضای خدا جوید از جهان خدای
همه صلاح جهان خواهد از خدای جهان

لقای او ثغر کشوریست از نکباء
دعای او سپر عالمیست از حدثان

اگر چه داوری باد و پشه دشوار است
شوند حاضر پیش ارادتش آسان

ز خاک درگهش ار اغبری کشد نرگس
دگر نبیند آسیب علت یرقان

ز سرخ روئی عدلش ازین سپس در باغ
دم صبا نکند زرد روی برگ رزان

عجیب نبود اگر آشتی کنند اضداد
غریب نبود اگر متفق شوند ارکان

نه آب یارد من بعد کشتن آتش را
نه خاک گردد ازین پس ز باد سرگردان

نه بهر میش بود قصد چنگ گرگ دژم
نه سوی گور بود میل طبع شیر ژیان

ایامعالی تو زاید از شمار و یقین
و یا معانی تو برتر از قیاس و گمان

به مهر تاختی از چرخ ماه بر بودی
ز خلعت از اثر لطف یافتی کتان

کیان برای سپهر کیان بدید وکنون
برای رای تو می گردد این سپهر کیان

زحل به دور تو گر بیش گرد سرگردد
به خاک وباد دهد جدی و دلو را دوران

و گر رضای تو در مشتری نظر نکند
در آب حوت شود ز آتش بلا بریان

به کشور حمل اعزل کند اگر مریخ
که تا به رو سر موئی نیاورد به زبان

به خشم تابد بر شیر آسمان خورشید
که از غزاله کند پاره و هم شیر دمان

برابری چه کند زهره با کنیزانت
بهای خود را هر سال دیده در میزان

عطارد ار نشود خوشه چین خرمن شاه
ببندد از پی کینش دو روی چرخ میان

برای آنکه چو عدلت شود به راستروی
در آب لعب کند عکس ماه با سرطان

یکی لطیفه ز اعراض جوهرت بشنو
که قدر و جاهت اگر چرخ گردد از امکان

به قد قدر بر آری سر از برون سپهر
به شخص جاه نگنجی در اندرون جهان

شکست مسندت ارکان تخت کیخسرو
ببرد معجزت آئین عدل نوشروان

پس از ادای تطوع چو از دعای قنوت
چو چشم و روی دل آری به مصحف قرآن

از آن بنازد در خلد جان کاتب وحی
وز آن ببالد در روضه قالب عثمان

به خواب امن دراست این جهان و تو بیدار
برای حفظ جهانی رعیت و دهقان

تو از دعا سپری ساختی که تیغ بلا
گرفته زنگ قراب آمد و شکسته فسان

در اعتقاد تو رد اجل ندارد سود
وگرنه سعی تو بودی به عمر جاویدان

تو راست ملکت جاوید و دولت باقی
ز راه معدلت آشکار و خیر نهان

شنوده ایم و بسی آزموده کز ره طبع
به استحاله دگر می شوند اخشیجان

به روزگار تو ای آب لطف آتش قهر
بر آب آتش امرت چنان دهد فرمان

که گر سمندر و ماهی وطن کنند بدل
از آب شعله برآید ز شعله آب روان

شهان خوب سیر دیده ام بسی لیکن
تو دیگری وره و سیرت تو دیگر سان

همه دقایق بین لیکن از حقایق دور
توئی حقایق بین و دلت حقایق دان

به گوش هر چه شنیدم ز داد ودانش تو
به دید و دیده بیدار دیده ام به عیان

بسی بدند سلاطین بنده پرور لیک
توئی به داد و به دین پرونده سلطان

ز سایه تو شود آفتاب کشور گیر
به همت تو شود آستانت ملک ستان

هلال بدر شود از سخاوت خورشید
نهال سرو شود از نداوت باران

به باغ ملک بر آید چو غنچه سیراب
ز راغ جاه بروید چو لاله نعمان

جهان پناها جز شعر چیزها دانم
که نفس ناطقه از شرح آن شود حیران

اگر چه شعر روان راحت روان من است
زننگ نامش سیر آمدم ز جان و روان

به طبع گفتم ازین پیش بهر خاطر خویش
کنون به مدح تو خون می گشایم از رگ جان

مرا به مدح تو پر عنبر است فکر و ضمیر
مرا ز شکر تو پر شکر است کام و دهان

به بوی خلق تو عاطر شود مرا خاطر
به فر نام تو عالی شود مرا دیوان

زلال خاطر من آتشی فروخت که هست
دخانش عنبر سارا و اخگرش مرجان

شرار آتشم ار باد سوی مکه برد
ز شرم آب شود خاک قالب حسان

مرا قضا ز وطن چون جدا فکند دلم
نبرد ره به سر هیچ چاره و درمان

ز بس تحیر ودهشت نمانده بود مرا
دل اقامت ایران و نضهت توران

به عقل مشوره بردم مرا جواب این داد
که نیست جای تردد مپیچ هیچ عنان

به جز به قبله اقبال و کعبه آمال
مراد رای تو یعنی ممالک کرمان

نشان نام دگر حضرت اربرم نسزد
که بخت داد مرا سوی حضرت تو نشان

بدل شده ست مرا نعمتت ز ملک و زمال
عوض شده ست مرا خدمتت ز خان و زمان

عزیز مصر شدم زان سپس که چون یوسف
بدم به چاه عنا در ز خواری اخوان

گر آستان جلال ترا مکان گیرم
ز قدر و جاه به جائی رسم که نیست مکان

ز گرد منت شاهان نگشتم آلوده
اگر چه گشتم از ایشان به ثروت آبادان

که آنچه یافتم از مال و جاهشان زین بیش
بهای عمر و جوانیم بود و بود ارزان

ز بار خلق سبکبار بوده ام و اکنون
ز بار منت تو پشت بنده گشت گران

به نعمت تو که در شکر نعمتت پس از این
بود دعای توام همره ضمیر و زبان

همه دوام حیات تو خواهم از ایزد
همه سلامت ذات تو جویم از یزدان

به عقل و نطق رهت پویم و ثنا گویم
کزاین دو برحیوان پادشاه گشت انسان

چه خیزد از من و پاداش من تو خود یابی
ز گنج لطف الهی جزای این احسان

مگیر زانکه ز من بود کشوری به نوا
مگیر آنکه به من یافت ملکتی بنیان

مگیر آنکه مهان را بدم بساط نشین
مگیر آنکه شهان را بدم وزیر نشان

ز جنبش قدمم بود رتبت درگاه
ز گردش قلمم بود زینت دیوان

ز نسل و فضل رعونت بود اگر گویم
سخن ببین ونظر کن به گوهر ساسان

مگیر شهرت نام و قبول خاصه وعام
حقوق غربت من گیرو کربت حرمان

به چشم رحم نگر در من کشیده فراق
ز روی رافت بین در من رسیده هوان

چهل گذشت ز سالم که نستدم لذت
ز خواب و خوردو زآسایش و زآب و زنان

سرم ملول شد از آب و نان هر ناکس
دلم نفور شد از گفتگوی هر نادان

از آن گذشت سر همتم که در جنبد
به نان مهرو مه و آب چشمه حیوان

کجا خورم پس از این نان و آب هر خس دون
چو نانم است ز شاهان و آبم از ماهان

دریغ روز نشاط و نشاط روز شباب
دریغ عهد جوانی و دور بخت جوان

کجاست مملکت سلغری که غیرت بود
بر او ممالک ساسان و دولت سامان

چنان زبیخ برآمد درخت آن دولت
که درخیال نیاید به خواب سایه آن

نماند از آن همه کردار نیک بوی و اثر
نماند از آن همه آثار خوب نام و نشان

نه قلعه ماند ونه گنج و نه اصل ماند و نه نسل
نه تخت ماند و نه تاج و نه بار ماند و نه خوان

خسروش کوس نمی خیزد از در دهلیز
فغان نای نمی آید از سر میدان

هزار چشم بباید مرا که خون گرید
بر آن شهان نکو سیرت و نکو سامان

اگر گذشتند ایشان بقای ذات تو باد
توئی عوض ز همه رفتگان به صد برهان

همیشه هستی ذات تو باد تا باشد
ز هر که نیست شد و هر چه فوت شد تاوان

سزای سیرت خوبت مدیح چون خوانم
که سیرت تو یکایک تو راست مدحت خوان

چنین که بحر مدیح تو هست بی پایاب
همیشه عرصه جاه تو باد بی پایان

هزار شهر بگیر و هزار گنج ببخش
هزار خصم بمال و هزار سال بمان