جز عشق که اشرف بود از جمله کمالات
دیگر بکمالی نتوان کرد مباهات

جویم بدعا چندت و خوانم بمناجات
من ذره تو خورشید من و وصل تو هیهات

ماجمله بتو قایم و تو قایم با لذات
تو شخصی و ما عکس تو عالم همه مرآت

از طلعت یار است ظهور همه عالم
خورشید بود آینه جلوه ذرات

بیخود همه کونین ز صهبای صفاتند
تا چیست شرابی که بود در قدح ذات

گردد سرم آسوده ز سودای تو حاشا
فارغ شودم دل ز تمنای تو هیهات

هرگز دل موری مخراش ار نتوانی
اول به کف آری سپر تیغ مکافات

گر باده باندازه خوری نیست و بالت
این نکته چه خوش گفت به من پیر خرابات

حیرانیم از عشق کنون نیست که عمریست
در بازی شطرنج محبت شده‌ام مات

مشتاق من و خدمت میخانه که در عشق
نه عقده‌ام از زهد گشاید نه ز طامات