گردم بسر کویت دیوانه چنین باید
سرگشته یک شمعم پروانه چنین باید

از جای نمیرفتم از صد خم و کارم ساخت
چشم تو بیک گردش پیمانه چنین باید

نه بام و نه در دارد در گشته سرای ما
شرمنده سیلابست ویرانه چنین باید

یکلحظه نگیرد اشک جا در صف چشمم
از کثرت غلطانی دردانه چنین باید

گفتی سخنی از وصل جا ندادم و آسودم
تا حشر بخوابم کرد افسانه چنین باید

پیوسته دلم باشد از عکس بتان لبریز
جوش صنم است اینجا بتخانه چنین باید

افکند بمن آن شوخ غافل نگهی مشتاق
بیخود ز خود افتادم جانانه چنین باید