هوش مصنوعی: این شعر از حافظ است که به زیبایی از عشق، می‌نوشی، و بت‌پرستی سخن می‌گوید. شاعر از تأثیرات عشق و مستی بر دل و جان آدمی می‌گوید و اشاره می‌کند که عشق مانند شحنه‌ای است که هشیار را جای مست می‌گیرد. همچنین، از نازکی گل و ترانه‌های پست مرغان یاد می‌کند و در نهایت، از بت‌کده و دل‌باختگی به بت سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عرفانی و شاعرانه‌ای است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، اشاره‌هایی به شراب و مستی دارد که مناسب گروه‌های سنی بالاتر است.

شمارهٔ ۱۷۲

چون ساغر می بدست گیرد
دل از کف هر که هست گیرد

در میکده دست میفروشست
دستی که هزار دست گیرد

رسمیست کهن که شحنه عشق
هشیار بجای مست گیرد

دانسته مزاج نازک گل
مرغی که ترانه پست گیرد

در بت‌کده گر بت من آید
دل از بت و بت‌پرست گیرد

پیوسته قدح ز خون مشتاق
آن چشم سیاه مست گیرد
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.