هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عارفانه، بیانگر درد و رنج عاشقی است که از فراق معشوق خود رنج می‌برد. شاعر با استفاده از تصاویر زیبا و استعاره‌های غنی، عمق احساسات خود را به تصویر می‌کشد. او از گریه‌هایش به عنوان دریا یاد می‌کند، مژه‌هایش را رشته‌های مروارید می‌داند، و خود را مانند فاخته‌ای نالان توصیف می‌کند. معشوق او به عنوان بت عاشق‌نواز و خواجه‌ی بنده‌پرور توصیف شده است، و شاعر از جور و ستم او شکایت می‌کند. در نهایت، شاعر خود را مرغ بی‌پری می‌داند که در دام عشق اسیر شده است.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عاشقانه‌ی عمیق و استعاره‌های پیچیده است که درک آن‌ها ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد. همچنین، برخی از تصاویر مانند 'رگ جانم گشوده' و 'زخم خنجری' ممکن است برای کودکان مناسب نباشد.

شمارهٔ ۱۸۹

ماه من مهرپروری که مپرس
شاه من دادگستری که مپرس

بی‌تو هر قطره اشک من بحریست
باشدم دیده تری که مپرس

مژه‌ام رشته گهر شده است
بهر یکدانه گوهری که مپرس

کرده نالان بسان فاخته‌ام
غم سرو سمن بری که مپرس

بت عاشق نواز من باشد
خواجه بنده پروری که مپرس

رگ جانم گشوده غمزه او
از جگر کاو نشتری که مپرس

چون نغلطم بخون کزان مژه باز
خورده‌ام زخم خنجری که مپرس

گفتیم کیست دلبر تو بگو
جور کیشی ستمگری که مپرس

من بیدل بدام او مشتاق
کیستم مرغ بی‌پری که مرس
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۸۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۹۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.