هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از حافظ، به موضوعاتی مانند عشق، شراب، وصال معشوق، و رنج‌های عاشقانه می‌پردازد. شاعر از باده‌نوشی به عنوان نمادی از وصال و از عشق به عنوان مفهومی پررنج و فداکاری‌آمیز یاد می‌کند. همچنین، اشاراتی به مفاهیم عرفانی مانند فنا در راه معشوق و بی‌اعتنایی به دنیا وجود دارد.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه، استفاده از استعاره‌های پیچیده مانند شراب به عنوان نماد وصال، و لحن سنگین و فلسفی شعر ممکن است برای مخاطبان زیر 16 سال چالش‌برانگیز باشد. همچنین، برخی اشارات به رنج و فداکاری نیاز به درک بالاتری از زندگی و عشق دارد.

شمارهٔ ۱۹۰

آن باده که باید لب از او تر نکند کس
از شیشه همان به که بساغر نکند کس

چون موسم گل باده بساغر نکند کس
جز باده بساغر چه کند در نکند کس

گر قاصد پیغام وصال تو فرشته است
حرفی بود این حرف که باور نکند کس

شرطست که در کوی محبت زند از دل
صد چشمه خون جوش و لبی تر نکند کس

فرسوده تنم در سر کویت کف خاکیست
کز ننگ ز بیداد تو بر سر نکند کس

چشم تو برانگیخته باز از صف مژگان
آن فتنه که یاد از صف محشر نکند کس

ایجامه در آن می برو از عشق چه لذت
گر سینه خود چاک بخنجر نکند کس

مشتاق ندارد سخنش تاب شراری
گر کسب دم گرم ز آذر نکند کس
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۸۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۹۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.