مرا حسن و عشقست زاری و لابه
خداوندگار و نبی و صحابه

کشد ماه در پرده سر گربرآرد
سر از پرده آن ماه زرین عصابه

تراود ز چاک دلم روز و شب خون
کجا اینقدر داده زخمی تلابه

تو و نغمه بلبل و طرف گلشن
من و ناله جغد و کنج خرابه

ز عشق تو دلها پر از خون شد آری
ز یک خم لبالب شود صد قرابه

ز من برده دل ماه مشکین کمندی
که هست اختر حسن اوذو ذبابه

دل از سینه گرمم آن تاب دارد
که ماهی ندارد ز تفتیده تابه

کشند از شراب غمت میکشانرا
ز می توبه باید ز مستی انابه

ز چاک دلم نقش مهرت نمایان
بود چون ز محراب مسجد کتابه

ز تو کام مشتاق خواهم از آن لب
اجب دعوتی یا ولی‌الاجابه