تعالی‌الله از این دو طفل توام
که یک جانند گویی در دو قالب

یکی را لاله‌سان پیمان حسن
بود از باده ی گلگون لباب

یکی از پرتو رخسار تابان
جهان را همچو ماه چهارده شب

یکی بر گردن جان بیدلان را
کمندافکن شده از چین عنغب

یکی تنگ شکر کرده دهان را
ز شیرین خندهای گوشه ی لب

زرشک چهره این مهر درتاب
ز تاب عارض آن ماه در تب

چو گشتند این مه طالع کرینسان
همه کار جهان شد عین مطلب

رقم زد از پی تاریخ مشتاق
شده طالع ز یک مشرق دو کوکب