ازو نامه عبدالله نامدار
چو بگرفت بر باره گی شد سوار

به همراه یحیی بپیمود راه
همی تا رسیدند نزدیک شاه

چو بردند بر داور دین نماز
بدادنش آن نامه ی سر- فراز

شهنشه چو آن نامه را باز خواند
ابا آن دو پاسخ بدین گونه راند:

که من بار دیگر به سوی حجاز
نیایم ازین ره که پیش است باز

به فرمان دادار پروردگار
در این راه گردیده ام رهسپار

چو عبدالله ازشه بدین سان شنید
بزد دست و جامه به تن بردرید

به زاری هر آنچش از ین ره سرود
بر داور دین نبخشید سود

چو لختی زغم مویه و آه کرد
به ناچار از مویه کوتاه کرد

دو نوباوه را خواند با اشک و آه
سپرد آن دو پورگرامی به شاه

به ایشان سپس گفت آن پیر راد:
که ای نوجوانان فرخ نژاد

یکی ژرف درگفت من بنگرید
مبادا ز پیمان من بگذرید

شمایید در بند پیمان شاه
که تا جان نمایید قربان شاه

بگفت این و آن هردو فرزند را
دو فرخنده شاخ برومند را

گروگان عهد شهنشاه کرد
به فرمان شه رخ سوی راه کرد

چو او رفت مویان ز درگاه شاه
بپیمود شه نیز ره با سپاه

چو لختی خداوند دین ره برید
به سر منزل ثعلبیه رسید