شبی راد فرزند خیرالبشر
هیونی فرستاد سوی عمر

که ای کوفیان را سرانجمن
زلشگر بپیمای ره سوی من

بیا تا میان دو لشگر به هم
نشینیم و گوییم ازبیش وکم

فرستاد ه آمد به کردار باد
پیام شهنشه به دژخیم داد

عمر اندر آن تیره شام سیاه
سوی لشگر شاه پیمودراه

به همراه آن زنشت تیره روان
تنی بیست ازکوفیان شد روان

پرستنده گان جای پرداختند
میان دو صف مسند انداختند

شهنشاه و سالار کوفی سپاه
نشستند باهم درآن جایگاه

تو با این شناسایی ازدشمنی
چرا با من این بد سگالی کنی؟

مرایار شو تا خداوندگار
تو را یارگردد به روز شمار

نه من پاک فرزندم پیغمبرم؟
گل باغ شیر خدا حیدرم؟

زمن دست بردار تا زین دیار
شوم سوی یثرب زمین رهسپار

مکن زشت از جنگ من نام خود
بیندیش لختی زانجام خود

به شه پاسخ آورد آن پر فساد
که اندیشه دارم زابن زیاد

چو یار تو گردم –کند با شتاب
مرا خانه ی زنده گانی خراب

کشد کودک و بسته گانم امیر
کند دختران و زنانم اسیر

بدان بد گهر گفت دارای دین
که اندیشه کن از جهان آفرین

هر آنچ از تو گیرند دینار و زر
ببخشم تو را من از آن بیشتر

یکی خانه بخشم به یثرب زمین
تو را دلنشین همچو خلد برین

بدین سوی دارمت پاس از بدی
بدانسوی از کیفر ایزدی

عمر گفت: ازمیر کوفه دیار
فزون دارم اندیشه ای شهریار

چو دید آن خداوند گیتی پناه
که بدخواه را برده شیطان ز راه

بدو گفت: کای تیره مغز پلید
چنان خواهم از آنکه جان آفرین

که در بستر خواب بی سر شوی
دمی درجهان شادمان نغنوی

به قتلم ازآن کرده ای سخت پی
که شاید یزیدت دهد ملک ری

زخشم خدا برتو آید نهیب
هم از گندم ری شوی بی نصیب

چنین گفت با داور دین عمر
گر، از گندم ری نبینم ثمر

زکشت وی ام خوشه ی جو بس است
که این آرزو در دل هر کس است

چو گفت این، شهنشاه ازو روی تافت
عمر هم به لشگرگه خود شتافت

از این مجلس شاه دین با عمر
چو فرزند مرجانه شد با خبر