زهیرابن قین آن سوار نبرد
بیامد برشاه رخ پر زگرد

رکاب سمندش ببوسید و گفت
که ای آشکارا بتو هر نهفت

چه باشیم و چندان درنگ آوریم
همان به که کوشیم و جنگ آوریم

دمی با سپه ترکتازی کنیم
سپس جاودان سرفرازی کنیم

بده رخصتم تا دراین دشت جنگ
کنم چهر ه از خون خود لاله رنگ

شهنشاه پوزش ازآن مرد راد
پذیرفت و دستوری جنگ داد

به میدان درآمد زهیر دلیر
خروشید برآن سپه همچو شیر

که ای قوم آهن دل نابکار
به کین با خدا و خداوندگار

منم چاکری زآستان حسین (ع)
مرانام فرخ – زهیر ابن قین

مرا گر بر آیم به یکران عزم
چو ایوان بزم است میدان رزم

خوش آندم که در پهنه ی کارزار
کنم جان نثار ره شهریار

ایا نابکاران دور از حیا
حسین(ع) است سبط شه انبیا(ص)

شما از چه رو آب شیرین گوار
ببستید بر روی آن شهریار

بگفت این و مانند شیر ژیان
برآهیخت شمشیر گیتی ستان

تو گفتی که شمشیر او اژدهاست
دمش همچو بارنده ابر بلاست

به یکدم صد و بیست مرد وسوار
بیافکند ز آن لشکر نابکار

پس از زرمگه شد وبه نزدیک شاه
بدوآفرین خواند گیتی پناه