پس از رزم حجاج مسروق راد
زعابس سخن کرد بایست یاد

چه عابس نبرده سواری سترگ
دلیری گرانمایه مردی بزرگ

به ناورد سر پنجه شیر داشت
چه شیری که دندان زشمشیر داشت

بسا نامداران برانداخته
زگردان بسی پهنه پرداخته

دل و چنگ و جنگی سواران زکار
برفتی چو او ساختی کارزار

چه در نینوا آن یل رزمسار
به جانبازی آمد زمانش فراز

مر او را بدی یک مبارک غلام
دل و چهره ای روشن و تیره فام

سعادت ز یزدان پاکش به شیر
به هر کارش اقبال ودولت مشیر

سعیدی نکو سیرتی مقبلی
نبرد آزمایی گوی پر دلی

خوش آغاز و فرخنده انجام بود
زمادر پدر شوذبش نام بود

مرآن بنده را خواجه نزدیک خواند
سپس با وی از هر دری راز راند

بدو گفت کای بنده ی هوشیار
یکی نیک بنگر در این ژرف کار

جگر گوشه ی شاه بطحا زمین
که ما را امام است و حق را امین

دراین دشت و این روز بی یاورست
به گردش ز دشمن یک لشگرست

به جانبازی او من آماده ام
کمر بسته و سخت استاده ام

مرا یاوری کن درین خوب عزم
ز جان در گذر شو مهیای رزم

به روز جزا پیش یزدان پاک
مریز آب روی من واو به خاک

بدو گفت شوذب دل آسوده دار
که یار توام اندرین نیک کار

نباشد پی هدیه ی شه به تن
گرامی تر از جان تو پیش من

تو آن بنده را خوار مایه شمار
که ماند پس از خواجه در روزگار

مخور غم بیا تاکه هر دو بهم
سپاریم ره سوی شاه امم

مگر بخشد امروز با کوفیان
به ما جنگ را شاه بستن میان

دمان خواجه و آن مبارک غلام
به پوزش برفتند نزد امام

ازآن پس که خواندند لختی درود
بدانسان که شه را سزاوار بود

گرانمایه عابس سخن کردساز
بگفتا که ای شاه بنده نواز

مرا چیزی ار بهتر از جان بدی
کیهن پیشکش بردرت آن بدی

به جز جان مرا هیچ نبود به دست
هم از تست از بیش وکم هر چه هست

ازآن می که خوردند یاران پیش
مرا جرعه ای بخش از جام خویش

پس از رزم و پیکار باناکسان
به لشگرگه عاشقانم رسان

چو گردد زتن خون من ریخته
شود رشته ی عمر بگسیخته

پس از مردنم زنده گانی دهند
به بزم بهشت آنچه داند دهند

غلط گفتم ای شه بهشتم تویی
زعشق ازل سرنوشتم تویی

اگر جز تو چیزی مرا آرزوست
نه بینم مراد دل خود ز دوست

من واین غلام اندرین آستان
دو تن بنده ایم ای شه راستان

اگر خواجه ور بنده ایم از توایم
بفرمای کت برخی جان شویم

بگفت این و پس بافغان و فسوس
رکاب شهنشاه را داد بوس

گرفت آن حبیب خداوندگار
سر عاشق خویش را درکنار

به رویش در مرحمت برگشاد
پس آنگاه دستوری جنگ داد

چو دستوری از شاه دین یافتند
دو شیر قوی پنجه بشتافتند

به میدان برآورد عابس خروش
بدان دیو ساران چو فرخ سروش

که اینک منم عابس ابن شبیب
کهین بنده ی آنکه حق را حبیب

منم شیر شیران منم مرد جنگ
کفم قلزم تیغ و رومی نهنگ

خدا را یکی سرفشان دشنه ام
به خون بداندیش حق تشنه ام

بسی نامداران کشیدم به خون
بسی کردم از باره مردان نگون

شناسد یکسر مرا تازیان
که مردی نبسته است چون من میان

گر افسانه دانید در این سپاه
بدین گفته بسیار دارم گواه

میازید بر داور خود سنان
بپیچید ازین رزم جستن عنان

همین شه که با او سگالید کین
بود زاده ی سیدالمرسلین (ص)

چه بد کرده با کس بجز نیکویی؟
که او را بود با پیمبر دویی

کسی با خدا جنگ جوید همی؟
به خون نبی (ص) دست شوید همی؟

به غیر از شما نابکاران چنین
کسی آب بندد برآب آفرین

کنون زین سپاه ارتنی هست مرد
درآید که بامن سگالد نبرد

یکی زان سپه بد ربیع تمیم
شد ازگفت عابس دلش پر زبیم

ازیرا کزین پیش در کارزار
بسی دیده بد جنگ از آن سوار

مراورا همی نیک بشناختی
که چون تیغ بر دشمنان آختی

چو از دور دیدش به لشگر بگفت
که این مرد رازین سپه نیست جفت

بود عابس این شیر شیران همه
سرسرکشان و دلیران همه

کسی را به پیگار او پای نیست
به ناورد او تاختن رای نیست

سپه زآنچه اوگفت ترسان شدند
زناورد عابس هراسان شدند

بد اختر سپهدار کوفی سپاه
چو دید آن برو بازوی رزمخواه

به یاران خود گفت کز چارسوی
بگیرید گرد یل نامجوی

ابا تیر و شمشیر وزوبین و سنگ
بجویید با این سرافراز جنگ