چو آمد به نزدیک پرده سرای
برآمد زلشگر غو کوس و نای

یکی زان گشن لشگر آواز داد
که هان ای شهنشاه حیدر نژاد

گرت هست مردی به میدان گمار
وگرنه بیا خودسوی کارزار

چو این ویله زان کینه جو اهرمن
نیوشید داماد شمشیر زن

رگ هاشمی غیرت حیدری
همان گوهر و فر نام آوری

نهشتش به خرگه رود ای فسوس
رهاکرد ازدست دست عروس

بدو گفت با ناله ی جان خراش
که من رفتم اینگ تو پدرام باش

زمان وصال من آید به پای
نبینی مرا جز به دیگر سرای

اگر چه مرا دل پر از مهر تست
دو بیننده ام روشن ازچهر تست

همین بودم از دور گیتی هوس
که از تو نمانم جدا یک نفس

ولیکن چه سازم که چرخ کهن
نگشته است یک لحظه برمیل من

نبینی که بدخواه از شهریار
همی مرد خواهد پی کارزار

تو نک می پسندی بزرگان من
بجویند رزم سپاه گشن

بمانم من و کامرانی کنم
پس از مرگشان زنده گانی کنم

تویی گرچه مانند جان درتنم
نکو باشد امروز جان دادنم

در اینجا نه جای سرور من است
بود ماتمم این نه سور من است

چو رفتم ز دنیا به فردوس بر
کنم تازه آیین سور دگر

به خلوتگه خلد بنشانمت
به سر برگلاب و گل افشانمت

نبینم به چیزی مگر روی تو
نبویم مگر سنبل موی تو

دراین روز اگر جان نبازیم زار
به قرب خدایی نیابیم بار

وصال خدا بهتر از وصل تست
شنو تا چه گویم بیابش درست

تو و خویشتن رادر این کارزار
ببخشم به دیدار پروردگار

روم خویشتن سوی شمشیر وتیر
فرستم ترا سوی کوفه اسیر

سوی کوفه با کاروان تو من
بیایم به سر گر نیایم به تن

کنم تا به غم درنماند دلت
سرخویش آویزه ی محملت

ز دنبالت ای ماه خرگاه عشق
به سر می سپارم همی راه عشق

زداماد ناشاد چون نو عروس
شنید این به سرزد دودست فسوس

به زاری بیاویخت بردامنش
نگه داشت بر جای از رفتنش

بگفت ای سرافراز جفت جوان
مساز از جدایی مر خسته جان

نه اینست در مهر آیین و خوی
که رخ نانموده بپوشند روی

پسر عم به تیغ غمم خون مریز
سوی تیغ وشمشیر مشتاب تیز

بگفتم مگر غمگسارم تویی
پناه از بد روزگارم تویی

بگویم ترا گر غمی دارمی
همه راز دل با تو بگذارمی

ز بی مهری تو نبد باورم
که بر غم فزایی غم دیگرم

پدر دست من زان به دستت سپرد
که دشمن نیارد به من دستبرد

چو باشد زتو سایه ای برسرم
بماند به جا یاره و چادرم

تو ا زچه زمن روی برکاشتی
چنین بی کس و خوار بگذاشتی

مرا می گذاری دراین دامگاه
که خود در جنان سازی آرامگاه

ز آزاده گان این سزاوار نیست
سزاوار یار وفادار نیست

چو بشنید شهزاده گفتار جفت
دمی زار بگریست و آنگاه گفت

که ای از غمت سوخته جان من
ازین بیش بر جانم آتش مزن

مرو راه بر خویش از غم نهیب
بخواه و ز دادار کیهان شکیب

ازین رزم جستن مرا چاره نیست
ز دشمن دگر تاب بیغاره نیست

پدر چون به دست منت داد دست
به مهر شهادت به من عقد بست

کنون می روم تا که گردم شهید
به توفیق یزدان وبخت سعید

دمی دیگرم روی و مو غرق خون
ببینی به خاک اوفتاده نگون

ندانم از آن پس چه پیش آوری
شکیبا شوی یا که غم پروری

زگفت جوان جفت بگریست زار
به وی گفت با دیده ی اشکبار

اگر جست خواهی به ناچار جنگ
زخون گرددت موی ورو لاله رنگ

به تو نا بمانم بمویم همی
دورخ رابه خونابه شویم همی

نرانم مگر نام تو بر زبان
نمانم مگر با غمت شادمان

دراین گیتی اینم زسوک تو کار
بفرما چو آیم به روز شمار

چه باشد نشان بهر بشناختن؟
مرا از تو در آن بزرگ انجمن؟

که آنجا بدان باز جویم تو را؟
همه هر چه دیدم بگویم ترا؟

بزد دست شهزاده ی راستین
جدا کرد یک پاره از آستین

بگفت اندر آن پهنه ی پر هراس
بدین پاره ی آستینم شناس

کنونم بهل تا روم سوی جنگ
که از من برفته است تاب درنگ

عروس سیه روز ناگشته شاد
به ناچار دامانش از کف نهاد

چو باز دمان از بر او جوان
برون آمد و شد بر شه، روان

بیفکند خوند را درآغوش شاه
بگفت ای درت عرش را سجده گاه

ممانم ازین بیش در انتظار
زیاران بگذشته دورم مدار

چو امر برادرت آمد به جای
مراسوی خلد برین ره نمای

شهنشاه داماد را خواند پیش
بدو داد برنده شمشیرخویش