به شکل کفن کرد رختش به بر
زدش بوسه بسیار بر چشم وسر

بگفت این تو وین پهنه ی رزمگاه
برو کت خداوند بادا پناه

دریغا که تیغی شد از مشت من
که بشکستنش بشکند پشت من

همی رفت داماد و شه میگریست
بدان هردو تن مهر و مه میگریست

چو آمد دمان سوی آوردگاه
تو گفتی فرود آمد از چرخ ماه

یکی خردسال از نژاد علی
فکند از پی رزم اسب یلی

که در سوکش این سالخورد آسمان
بگرید همی تا بپاید زمان

خروشید کای بد سکالان دین
منم شبل شیر جهان آفرین

منم قاسم آن صفدر نامور
قسیم جهیم و جنان را پسر

حسن شاه ابرار باب من است
کجا چرخ را توش وتاب من است

نیا مصطفی (ص) مام بابم بتول
که زهرا همی خواند او را رسول

همین شه او را نباشد کسی
بکشتید یاران او را بسی

خداوند دین است و عم من است
به دیدار من چشم او روشن است

منم بدر تابان برج یلی
منم پر گهر دست و تیغ علی

به مردان شیر اوژن تیغ زن
دهد مژده ی مرگ شمشیرمن

کنونم که از سیزده بیش سال
نرفته است رای مردم بد سکال

به گهواره فریلان داشتم
برو بازوی پر دلان داشتم

مرالب چو زاینده از شیر شست
دلم رزم و سر پنجه شمشیر جست

بلند آسمان زیر دست من است
اجل پیرو تیر شست من است

مرا کشته خواهد خداوند من
برای همین است جانم به تن

اگر بر کنند از تنم زنده پوست
نتابم سراز عهد وپیمان دوست

به جانان سپرد آنکه جان او نمرد
به نرد و فا هر که جان باخت برد

به لشگر گر ایدون تنی هست مرد
نهد پای مردی به دشت نبرد

بسی گفت زینسان و از آن سپاه
نیامد تنی پیش او رزمخواه

چو نوباوه ی مجتبی آن بدید
به سالار لشگر خروشی کشید

که ای زاده ی سعد بد روزگار
همانا نترسی ز پروردگار

ندانی تو ای پست با خشم و کین
که فرموده پیغمبر راستین

حسین است جان تن روشنم
زجان و تن اوست جان و تنم

همانا نباشد ترا استوار
گزین گفت پیغمبر تاجدار

وگرنه به جان و تن مصطفی (ص)
پسندی چرا کین و جور و جفا

مریز اینهمه خون آل رسول (ص)
مکش بیش ازین زاده گان بتول (ص)

بسی ظلم کردی و کین توختی
دل شاه دنیا و دین سوختی

گه آن نیامد دگر کز گناه
پشیمان شوی عذر خواهی ز شاه

عمر از سپاه خود آواز داد
که ای نوجوان ستوده نژاد

گه آن نیامد که دیگر شما
پذیرید فرمان سالار ما

ازین جنگجویی پشیمان شوید
به جان وتن خویش رحم آورید

به دنیا درون کامرانی کنید
به آسوده گی زندگانی کنید

بدو گفت شهزاده کاهریمنت
چو جان جای کرده ست اندر تنت

که از راه دین روی برکاشتی
بریدی ز حق رشته ی آشتی

برآنی که مردن برای تو نیست
همی جاودانه ببایدت زیست

ندانی جز اندک نمانی که مرگ
ز شاخ جهان ریزدت بار و برگ

بگو با من از راستی رخ متاب
بدین باره ی خویش دادستی آب؟

بگفتا بلی داده ام چند بار
دهم نیز اگر باشدم روزگار

بگفتا کجا می پسندد خدای
که، سیراب باشد ترا چارپای

سپارند جان زاده گان بتول (ص)
زلب تشنگی شرم داراز رسول (ص)

مراین خردسالان شیرین زبان
که از تشنگی می سپارند جان

چنان آمد ازین خردسالان گناه
که باید شد از تشنه کامی تباه

اگر کافری گوسفندی کشد
دهد آب و پس تیغ بروی کشد

تو لب تشنه از عترت مصطفی (ص)
بری سر زهی کافر پر جفا

بیندیش از خشم پروردگار
وزان تشنه گی های روز شمار

زگفتار شهزاده ی کامیاب
ز مژگان همی ریخت ازدیده آب

فرو برده درخویش از شرم سر
نداد ایچ پاسخ بدان نامور

وزان پس چنین گفت با مردمان
همانا که این ماهرو نوجوان

حسن راست فرخنده فرزند راد
حسین از دل آرا رخ اوست شاد

همانا ز یاران آن شهریار
نمانده تنی زنده در روزگار

که تن داده بر مرگ این نوجوان
نموده تنی زنده در روزگار

وز آنسو چو شهزاده زان پر زکین
ندید ایچ پاسخ بشد خشمگین

کشید از میان آذر آبدار
همان ابر سوزنده ی شعله بار

بزد اسب وشد حمله ور بر سپاه
تو گفتی که حیدر شده رزمخواه

همان تیغ او سر گرایی گرفت
بداندیش را ترک سایی گرفت

به هر جا که رخشان پرند آختی
جهان از سواران بپرداختی

چو دریای تیغش برآمد به موج
سپاهی در آن غرق شد فوج فوج

زبس کشته افکند در کارزار
زمین گشت چون کوهه ی کوهسار

پراکنده کرد آن سپه یکسره
صف میمنه ریخت بر میسره