بیفکندش آن سر به سم سمند
بدو خیره چون گشت آن ارجمند

بدیدش همان مرد جاسوس بود
که با میر آن نیکویی ها نمود

بدوگفت مهتر که نیک آمدی
تو را باد بخشایش ایزدی

سرکیست کاورده ای ارمغان
بگفتا: سر دشمن خاندان

به راه اندرون از سپهدار میر
جداگشتم از بیم جان ناگزیر

گرفتم ره دشت پویان به پیش
هراسنده دل پای از خار، ریش

به ناگه بدیدم سواری زدور
همی تاخت چون مرگ سویم ستور

ستادم که راه گریزم نبود
چو دیدم همان مرد دژخیم بود

که عامر بدو داد فرمان که تیغ
کند رنگ از خون ما بی دریغ

رسید و سنان کرد برمن دراز
گرفتم گلوگاه آن نیزه باز

برونش نمودم زچنگ سوار
زدم برتهی گاه او استوار

وزان نیزه راه جهنم گرفت
زمرگش عزازیل ماتم گرفت

بیاوردم اینک برو اسب اوی
سوی راد سالار ناورد جوی

ببوسید مختار او را جبین
بسی کرد بر مردی اش آفرین

دگر رهسواری زهامون دوان
بیامد سری درکفش خونچکان

چو نزدیک شد مهتر از نام او
بپرسید از راه و از گام او

بگفتا: من آن پرده دارم که دوش
مرا رهنما گشت فرخ سروش

رها کردم از بند یاران تو
به جان گشتم از دوستداران تو

چو بویی از آن کار عامر ببرد
مرا با خداوند این سر سپرد

سپه را سراسر به هامون براند
جز این مرد نزدیک من کس نماند

چو او دور شد من بجستم ز جای
گرفتم گریبان آن زشت رای

اگر چند بد زورمند و دلیر
خدا جهانم بدو کرد چیر

یکی پاره سنگم درآمد به چنگ
فرو کوفتم بر سرش بیدرنگ

از آن زخم افتاد برخاک پست
ببردم از آن پس به شمشیر دست

فکندم سر از پیکر بد نهاد
نشستم ابر اسب او همچو باد

به درگاه سالار راد آمدم
به یزدان سپاسم که شاد آمدم

بدو کرد مختار یل آفرین
بگفتا به سالار راد این چنین

که ای مهتر راد گردن فراز
بباید کنون کردنت ترکتاز

که بدخواه این هفت بیور هزار
پراکنده بردشت رفته زکار

ندارند سالار و سر لشگری
نیاید سپه چون ندارد سری

گمانم که گر زودتر ارجمند
برایشان بتازد ابا مرد چند

نماند از این لشگر نابکار
یکی زنده با یاری کردگار

به جنبش در آمد سپاه کشن
براهیم در پیش همچون پشن

زخشم سم بادپا روی خاک
چو ابر درخشنده شد پر از خاک

هوا گفتی از گرد بگرفته ابر
چو برقی درخشان بدان خود و کبر

بدند آن سواران یل سی هزار
همه ناوک انداز و خنجر گزار

برفتند آن شب همی تا سحر
چو خورشید سر بر زد از کوه سر

رسیدند بر لشگر نابکار
که از مرگ عامر بدندی فکار

نهاده زسر خواب و آرام را
پی ناچار گشتند ناورد خواه

پی رزم دشمن دمیدند نای
نشستند برکوهه ی بادپای

دو رویه سپه تیغ برهم زدند
زخون خاک تفتیده را، نم زدند

زیکسوی مختار یزدان پرست
به مرد افکنی آستین برشکست

زسویی دگر پور مالک دلیر
خروشید و شد حمله ور همچو شیر

چپ و راست بردشمنان تاختند
به هر زخم، یکتن در انداختند

تو گفتی مگر از دم بام سخت
همی برگ ریزد ز شاخ درخت

زبس کشته برخاک شد باژگون
زمین بی سکون گشت سیمابگون

به هر سو که مختار راندی سمند
غو الحذر گشتی آنجا بلند

ز بس کشته افکند بر روی دشت
بدان تیز چنگی اجل خسته گشت

ز بس رزم جستی براهیم یل
حذر کردی از زخم تیغش اجل

به جان بردن آن گروه لئیم
بشد تیغ او اژدهای کلیم

دمی بر نیامد که شد کشته زار
یکی نیم زان هفت بیور هزار

دگر نیم از ایشان همه زخمدار
گرفتند ناچار راه فرار

بنه آنچه بدشان به جا ماندند
به سرگرد نامردی افشاندند

نمودند یغما سپاه امیر
به جا هر چه بد زان گروه شریر

چو از دود شب شد جهان قیرگون
بشستند دست آن دلیران زخون

نهادند خوان و بخوردند نان
سوی کوفه گشتند زان پس روان

سحرگه چو مهر درخشان دمید
به دروازه ی کوفه لشگر رسید

ببستند آیین به بازار و کوی
همه کوفیان شاد و بشکفته روی

به جز دشمنان شه کربلا
که بودند در دام بیم و بلا

امیر سرافراز مختار راد
به ایوان فرماندهی پانهاد

وزانسوی فرمانده ی ملک شام
بدی بر سریر مهی شادکام

که ناگاه آمد نوندی زراه
بداد آگهی از شکست سپاه