با کاروان عشق تو چون همسفر شدم
پای هوا شکستم و ره را به سر شدم

بر کهربا ز جزع نشاندم عقیق ناب
چو لعل ز عشق تو خونین جگر شدم

دادم چو دل به ابرو [و] چشم سیاه تو
تیغ جفا و تیر بلا را سپر شدم

بستم نظر ز ملک دو عالم به مسکنت
تا خاک راه مردم صاحب نظر شدم

در لوح سینه نقش غمت را نگاشتم
از سوز عشق و راز محبت خبر شدم

از بس که تیر غم به دلم جا گرفته است
سر تا قدم چو مرغ همه بال و پر شدم

این قسمتم ز خوان محبت نصیب شد
الهامی ار به رندی و مستی سمر شدم