۱۸۵ بار خوانده شده

شمارهٔ ۱۲

شعر است و بس که خواندن او نام مرد را
مشهور شهر و شهره خلق جهان کند

روزی هزار بار سر زلف بشکند
ترسم به عهد و دوستی من همان کند

دایم همی کنم لب شیرینش را صفت
آخر به بوسه ای دل من شادمان کند
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.