شب از فسانه ام ز جنون خانه پر شدست
وز گریه ام دیار ز ویرانه پر شدست

زان طره کی شکایت آشفتگی رسد
ما را که زلف او چو کف شانه پر شدست

ترسم به لاله و سمن او زیان رسد
طرف چمن ز سبزه بیگانه پر شدست

افکنده پرده از رخ ساقی نسیم صبح
دیر و حرم ز نعره مستانه پر شدست

بازم به کعبه کیست نه شمع و نه آفتاب
بام و درم ز ذره و پروانه پر شدست

هرگز عطای ساقی ما را کرانه نیست
از تنگ ظرفی است که پیمانه پر شدست

تنگ است جای بر نفس امشب به خلوتم
یک آشنا نیامده و خانه پر شدست

آن شاخ گل به چون تو «نظیری » نمی رسد
دارالشفای شهر ز دیوانه پر شدست