این جا نه بهر سنگ سیه نور فروشند
این مایه بینش نه بهر کور فروشند

فریاد که هرکس به اسیری فتد او را
شرطست که از خویش و وطن دور فروشند

غیرت نگذارد که به چشم و دل منکر
یک ذره ز خاکستر منصور فروشند

زیبنده بود دعوی مستوری خوبان
هرچند که جولان به سر طور فروشند

سردست چنان خانقه و دیر که آتش
در وادی دوری شب دیجور فروشند

آن دردکشانی که شناسای عیارند
فردوس به یک خوشه انگور فروشند

اخراج مغل خواهم و تاراج قزلباش
کز هند برند و به نشابور فروشند

در عشق تو با قدر و بهایم که عزیز است
ویرانه که در کشور معمور فروشند

قربان شدگان تو به قصاب سر کوی
یک سینه به صد ضربت ساطور فروشند

با ریش دل و سینه ناسور «نظیری »
خوش باش که کم بنده رنجور فروشند