غیرتم بانگ زد که: دور او باش
عشقم آهسته گفت: باش و مباش

غمزه درباخت خوش، کزین نااهل
گردد اسرارهای پنهان فاش

از پس پرده سر برون آورد
یار لولی وش حریف تراش

غنج و نازش ز راه چشمم داد
داروی بیهشی به عقل معاش

عقل و فهم و خرد به یغما برد
رفت پاکیزه خانه را فراش

مفلسم کرد و در عتاب آمد
چه کند آفتاب با خفاش

شاهد شه شناس شحنه فریب
درنگنجد به پهلوی قلاش

آه و واحسرتا برآوردم
گفت بنشین و پر گلو مخراش

می نهی لب به عیش بر لب ما
چو گلت پخته می شود در داش

گفتمش: این درنگ و مهلت چیست
تا چه بر گل نویسدم نقاش

گفت: رو هرچه آرزو داری
تا به مردن به فکر آن می باش

ره برگشتنم «نظیری » نیست
به کجا می روم، بدانم کاش