نوید عهد گل از نورسان باغ شنو
بشارت طرب از گردش ایاغ شنو

سرم ز حرف پراکنده گوی در شور است
صدای مغز پریشانم از دماغ شنو

شهید یار بناوردگاه یار اولی
همین وصیت پروانه ز چراغ شنو

بر اهل شوق ره فیض درنمی بندند
نوای بلبل اگر نیست صوت زاغ شنو

درون قطره ز طوفان عشق شوری هست
صدای سیل بر اطراف باغ و راغ شنو

ز اصطلاح ره آگه شو و ز هر سر خار
لطیفه یی که شوی از اداش داغ شنو

خبر ز عرصه کنعان و مصر بیرون پرس
هزار یوسف گم گشته در سراغ شنو

قصور عافیت از خودگذشتگان دانند
ز من مذمت آسایش و فراغ شنو

ز غم بسوز «نظیری » که گفته بود تو را؟
ندیم میکده شو لابه گوی و لاغ شنو