دلم گداخته غم وز تنم توان رفته
ز گرمی جگرم مغز استخوان رفته

نشاط روز جوانی به بر نمی آید
که همچو تیر بجست از خم کمان رفته

خبر ز سیرت آیندگان چه می شنوید
که مانده ام به غریبی و کاروان رفته

ز روزگار دل شادمان نمی بینم
که از هجوم بلا راحت از جهان رفته

کس از طلاطم دریا برون نمی آید
که کشتیی که ببینیم بر کران رفته

چه از تمیز و خرد مفلسند این مردم
که یوسفی چو تو زین شهر رایگان رفته

ز بس به وصل تو جان های خلق پیوندست
ز رفتن تو ز هر تن هزار جان رفته

ز بیم هجر تو هر جا که بوده عقل و دلی
رکاب و دست تو بوسیده در عنان رفته

درنگ چند «نظیری » خوشا سبک روحی
که پیش از آن که شود بر دلی گران رفته

«نظیری نیشابوری»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir