نبسته جز بدی من، کمر بکینه مرا
ز سنگ گوهر خود، نالد آبگینه مرا

شکستگی است، ز بس سرنوشت کشتی من
بجز شکسته خطی نیست در سفینه مرا

ز درد اینکه جدا گشته ام ز شمشادش
الف الف شده چون شانه لوح سینه مرا

ز تنگدستی از آن دست برنمیدارم
که پادشاهی فقر است ازین خزینه مرا

ز یاد سنگدلیهای او پرم، ترسم
که تیر او ننشیند دگر به سینه مرا

چگونه واعظ با این پلاس پوشیها
باین لباس پرستان نموده پینه مرا