دگر بجای رخ ساده، لوح ساده بس است
ز خجلتت، بکف آیینه جام باده بس است

کمان جور، بآذار خلق زه بستن
کنون گذشته، خدنگ قدت کباده بس است

بدعوی سخن و دلبستگی بجهان
لب گشاده چه حاجت؟ درگشاده بس است

گذاشتن ز هوس، عمر خویش بر سر مال
کشیدن این همه نقصان پی زیاده بس است

قدم برون منه از راه راستی واعظ
که این ترا به دیار نجات، جاده بس است