بربند میان، وقت کنارت ز میانهاست
زان لعل بها یافت، که در مخزن کانهاست

عزلت نه همین روی نهفتن ز جهانست
خوش گوشه نشینی که نه حرفش به میانهاست

هر پرده دل، از سخنی گشته مکدر
دل نیست، قلم پاک کن کلک زبانهاست

گر بر تن و جان، نیش زند مار بیابان
بر دل زند آن مار، که در کام و دهانهاست

دارم سپر از آب رخ خویش، وگرنه
هر سو به من از طعن کجان راست سنانهاست

ز اقبال جهان، ای دل غافل به حذر باش
رو کردن دولت بتو، چون پشت کمانهاست

این کبر و غروری که در ارباب کمالست
واعظ زده خوش مفت که از هیچ مدانهاست