با دل خسته، چو بیرحمی او بستیزد
اثر ناله بهمراهی دل برخیزد

رم چنان داده ز هم عشق سراپای مرا
که بخون جگرم رنگ نمی آمیزد

شکر از زهر کجا صرفه تواند بردن؟
عیش را گو که عبث باغم ما نستیزد!

لقمه افتد ز دهن گر نبود قسمت کس
خورش اره نگر کز بن دندان ریزد

در ره عشق رسی زود بجایی واعظ
گر ز پای دلت این بند علایق خیزد