دلخوردنی ز مال، به اهل غنا رسد
کاهیدنی ز دانه، به سنگ آسیا رسد

آگه نبیند اهل تنعم ز مغز کار
کی استخوان و گر نه بمسکین هما رسد؟

گر نعمت جهان، همه قسمت شود بخلق
آسودگی بمردم بیدست و پا رسد

دولت بزیر تیغ سمورم نشانده است
شاید که راحتی ز نی بوریا رسد

درپا نه ناتوانیم از ضعف پیری است
پا سست کرده تن، که اجل از قفا رسد

صندل ز اغنیا، سر بی درد سر ز ما
دنیا به شاه و راحت دنیا به ما رسد

دولت ز اهل دولت و غیرت ز اهل دل
بازی بکودکان و تماشا به ما رسد

بستند بار خود همه زین کهنه آسیا
واعظ ستاده ایم، که نوبت به ما رسد

«واعظ قزوینی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir