خرد بگیر سر خود، که یار میآید
جنون تهیه خود کن بهار میآید

بهار، دلبری از نو بهار من دارد
که پا ز لاله و گل در نگار میآید

عجب مدار که گرداب گردباد شود
کنون که کشتی ما برکنار میآید

جز اینکه کس نگذارد وجودشان هرگز
دگر ز مردم عالم چه کار میآید؟!

گذشته لعل لب او بخاطرت واعظ
که گوهر سخنت آبدار میآید!