دل که باشد نشیمن غم یار
غم دنیا در آن نیابد بار

سرکه از عشق سربلندی یافت
نرود زیر بار منت دستار

درد، کهسار کشور عشق است
دل ز غیرت پلنگ آن کهسار

نکنی روترش، ز تلخی غم
ز آنکه غم شربتست و، دل بیمار

دل آگاه نیست بی تب عشق
شمع سوزد ز دیده بیدار

در ره او ز پا نمی افتی
اگر افتد ترا بسر این کار

پای افگنده یی چه بر سر پا؟
کار افتاده است، بر سر کار!

زهد خشکی بجای مانده ز تو
برده آب رخت ز بس کردار

بدل آب رو کنون واعظ
عرق خجلتست و گریه زار