گذشت زندگی و، شد ز دست کار افسوس
نداد فرصت افسوس، صد هزار افسوس!

برفت عهد شباب و، همان علاقه بجاست
نکرده بند ز خود پاره، شد بهار افسوس

گذشت عمر و، نکردیم طاعتی هرگز
ز دست رفت کمند و، نشد شکار افسوس

دمی به کار نیامد ترا ز مدت عمر
شکفت و ریخت چه گلها ز شاخسار افسوس

تمام عمر تو بگذشت در خود آرایی
نگشت دست ز دندان ترا نگار افسوس

ترا بسی حرکت داد رعشه پیری
ز خواب وا نشدت چشم اعتبار افسوس

دل شکسته بگرداب تن تباهی ماند
نرفت کشتی از این ورطه برکنار افسوس

بشد بخنده و غفلت تمام عمر و، شبی
بروز خود نگریستیم زار زار افسوس

ز روسیاهی ایام جاهلی واعظ
نشست چهره ترا چشم اشکبار افسوس!