از ما گذشت عمر، بآیین مهوشان
گیسوی آه حسرت ما از قفا کشان

از خانه ماهروی من آمد چو شب برون
شد کوچه پر ز دیده حیران چو کهکشان

پیوسته سوی خود، رخ عاشق نگاه او
چشم مرا ز تار نگه برده موکشان

هر چند پای بر دلم افشرد کوه صبر
از خویش برد آن خم زلفم، کشان کشان

گفتی که: کیست واعظ ما؟ همچو زلف تو
سر حلقه جماعت خاطر مشوشان!