بگوش آنکه بود بهره ور ز فهمیدن
صدای ریختن آبروست خندیدن

سفر برون برد از طبع مرد خامیها
کباب پخته نگردد، مگر بگردیدن

ترا بسختی ایام میکنند آگاه
که چشم را سبب بینش است مالیدن

ز بیدماغی خود از سلوک اهل زمان
باین خوشم که ندارم دماغ رنجیدن

ز سطر رشته زنار خواندن این مضمون
که: کفر محض بود گرد خلق گردیدن!

ز بخل خرج، ره دخل بسته میگردد
که شیر پستان کم گردد از ندوشیدن

چو گوش تند شنو، چشم داری از مردم؟
چو هست کار تو واعظ، همیشه نشنیدن!

«واعظ قزوینی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir