عشق نبود جز بلا با صبر بی اندازه یی
با حیات جاودان هر لحظه مرگ تازه یی

بس بود ما را فشار تنگنای روزگار
دفتر ما را نباشد حاجت شیرازه یی

ز استخوانم، خیزد آواز شکستی هر نفس
از غمت افتاده در هر کوچه یی آوازه یی

از تواضع شاخ گل را عقده ها از دل گشود
نی فتاد از سرکشی هر دم ببند تازه یی!

افگند صبح اجل شاید دلت را در خمار
در پریشانی کشد این گل مگر خمیازه یی

بسکه با صحرا دل آواره ام خو کرده است
واعظ از حالم نمیآید، به شهر آوازه یی