دگر شان دولت بلندی گرفت
ز خانی که ایام جویای اوست

فلک احتشامی که انوار عدل
چو خورشید تابان ز سیمای اوست

فروزنده نجمی، ز برج کمال
که چشم خرد روشن از رای اوست

بود همتش کوهساری بلند
که سرچشمه جود در پای اوست

عرق ریزی ابرها در بهار
ز شرم کف سحر آسای اوست

در او نام حاتم نگنجد ز بس
جهان پر ز صیت کرمهای اوست

چنان وعده اش در وفا پرشتاب
که دیروز پس تر ز فردای اوست

گشاده جبین منیرش، گلی
ز گلزار خلق فرحزای اوست

نیارد قلم شد ز مسطر برون
چو مدحتگر طبع والای اوست

نیارد کشد تیغ خود بر کسی
که در سایه عدل وی جای اوست

بزرگی باو چون فروشد عدو؟
که فخر بزرگی ز بالای اوست!

خلاف سیه رو نگردد سفید
بملکی که فرماندهش رای اوست

برو باد یارب مبارک مدام
مقامی که خود زینت افزای اوست

خرد گفت از بهر تاریخ آن:
«ایالت قبایی ببالای اوست »