نگاه کن که نریزد دهی چو باده به دستم
فدای چشم تو ساقی بهوش باش که مستم

کنم مصالحه یکسر به صالحان می کوثر
به شرط آنکه نگیرند این پیاله از دستم

زسنگ حادثه تا ساغرم درست بماند
به وجه خیر و تصدق هزار توبه شکستم

چنین که سجده برم بی حفاظ پیش جمالت
به عالمی شده روشن که آفتاب پرستم

کمند زلف بتی گردنم ببست و به موئی
چنان کشید که زنجیر صد علاقه گسستم

ز گریه آخرم این شد نتیجه در پی زلفش
که در میان دو دریای خون فتاده بشستم

زقامتش چو گرفتم قیاس روز قیامت
نشست و گفت قیامت به قامتی است که هستم

نداشت خاطرم اندیشه ای ز روز قیامت
زمانه داد به دست شب فراق تو دستم

بخیز از بر من کز خدا و خلق رقابت
بس است کیفر این یک نفس که با تو نشستم

حرام گشت به یغما بهشت روی تو روزی
که دل به گندم آدم فریب خال تو بستم

«یغمای جندقی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir