چه بارهاست به دوش از سبوی باده فروشم
که بار منت سجاده بر گرفت ز دوشم

صلاح و تقوی و پرهیز و عقل و دانش و هوشم
به جرعه ای تو بخر زاهدم اگر نفروشم

به زلف و کاکلم ای خواجه گر سری است ببخشا
که این دو سلسله را من غلام حلقه بگوشم

گواه مستی و هشیاری این نه بس که تو واعظ
مرا ز عربده کشتی و من هنوز خموشم

چه سود پند که هر پنبه ای که ساقی مجلس
گرفت از لب مینای می نهاد به گوشم

امام شهر بپرداخت تن ز خرقه هستی
قبای عید مرا گو بیاورند بپوشم

بگو به پادشه از من کزین معامله بگذر
گدائی سر کویش به سلطنت نفروشم

مرا مگوی که یغما چرا خموش نشستی
بگو ز ناله چه حاصل چو نشنوند خروشم

«یغمای جندقی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir