هوش مصنوعی:
متن از عشق و شیفتگی به معشوق و تأثیر عمیق آن بر دل شاعر سخن میگوید. شاعر بیان میکند که نگاه معشوق مانند نرگس، راهی به دل او یافته و آن را به چاهی از ذلت و نابودی تبدیل کرده است. همچنین اشاره میکند که حتی صد عاقل هم نمیتوانند سنگی را که دیوانگان به چاه انداختهاند، بیرون آورند.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و استعاری است که درک آن برای مخاطبان جوانتر ممکن است دشوار باشد. همچنین، استفاده از واژگان و ترکیبات پیچیدهی ادبی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.
شمارهٔ ۱۲۰
زد بر دل من نرگس شیدای تو راه
و افکند درآن چاه ذقن خوار و تباه
صد عاقل را دست بر آوردن نیست
این سنگ که دیوان در انداخت به چاه
و افکند درآن چاه ذقن خوار و تباه
صد عاقل را دست بر آوردن نیست
این سنگ که دیوان در انداخت به چاه
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۱۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.