هوش مصنوعی:
نویسنده از درد جدایی و بی‌قراری روح خود سخن می‌گوید. او که پیش از این در آرامش بود، با دریافت نامه‌ای دچار آشفتگی می‌شود و خاطرات گذشته و زخم‌های کهن در دلش زنده می‌شوند. شکیبایی و پیمان بردباری او از بین می‌رود و از درمان درد خود ناامید است. با این حال، اعلام می‌کند که هرگز برخلاف میل معشوق عمل نخواهد کرد و در صورت یافتن پناهی در سایهٔ او، آن را گناه نمی‌داند.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عاطفی و ادبی است که درک آن به بلوغ فکری و احساسی نیاز دارد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و تشبیهات پیچیدهٔ ادبی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم باشد.
شمارهٔ ۱۰۷ - به میرزا حسن مطرب نگاشته
پیش از این که داستان پیک و پیام را نشان و نامی نبود فرسوده روان آرامی داشت، و بیچاره دل بی تماشای روی و مویت تیره یا روشن بام وشامی. بدین یک نامه که آنهم آزمایش کلک را نگار افتاده نه آسایش ما را دستی گشاده باشد، یا پاسخ بسته ها نگارش و دسته ها گزارش را بنیادی نهاده، یکباره از جای برکنده شدم و چون مشکین کمند دیوانه پسندت پای تا سر پراکنده کاوش در دم مژه گلگون وگونه زریری ساخت و یاد نرگس مردم فریبت از کاسه چشم لاله و خیری شکفت، تار و پود آرامم درهم گسیخت و آبروی شکیبم بر باد داد و در خاک ریخت. زخم های کهن تازه شد و ناله جان خاموش بلند آوازه رخت تاب و توانم به دریا فتاد، و پیمان بردباری که به دست یاری او سامان و سری داشتم در پای رفت، منش از خوی جدائی دامن فراهم چید و دل از دیوار شکیبائی روی برتافت. ندانم از این پس چاره درد چیست و درمان جان تیمار پرورد کدام؟ دانم به چنگ ده ویرانه دیوانه زنجیر خامی دربندی و بهرسو بند آزمای هزار کمند.هرگز کام خویش بر دلخواه تو پیشی ندهم و با هر چه نه مایه آبرو و آرام تو اگر خود به خروارها رامش و به خرمن ها آرامش خویشی نخواهم، ولی چون نو آموز کیش جدائیم و تازه هنجار آئین تنهائی، اگرم گاه گاهی راهی دهند و در سایه آن آستان که نماز جای راستان است پناهی بخشند گناهی نخواهد داشت.
تعداد ابیات: ۰
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۰۶ - به میرزا حسن مطرب نگاشته
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۰۸ - به یکی از دوستان نوشته
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
