آن کو به تو بخشید چنین لطف و صباحت
آموخت مرا شاعری و رسم فصاحت

تا مردم چشمم صدف در تو بیند
چون‌ آدم آبی شده در غوص و سباحت

هم چشمه خضری تو و هم جام سکندر
هم معدن حسنی تو هم کان ملاحت

هم مایه جادویی و هم سایه اعجاز
هم آفت آرامی و هم فتنه راحت

هم داروی دردی تو و هم محنت جان ها
هم مرهم زخمی تو و هم داغ جراحت

بسیار دل ما هوس بوس تو را کرد
نشنید جواب از لب لعلت به صراحت

با روی تو، کان جلوه ده صبح مصفاست
خورشید برون آمد و نشناخت قباحت

افسر، مکش از رنج طلب پای به دامن
کاین خسرو ما، صاحب جود است و سماحت

«افسر کرمانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir